پاک کردن آرایش

وسایل ارتباطات جمعی باعث شده بیشتر از قبل تو زندگی ها و لحظه های خصوصی هم دیگه شریک باشیم. مخصوصا اینستاگرام که تو لحظه های خصوصی تر ما حضور داره. اولین بار که دیدم عکس یکی از دوستان اینستاگرامی با آرایش غلیظ خط چشم و ریمل تو تخت کلی لایک خورده که دوستمون خوابش نمی بره از تعجب دهنم وا موند. من نه اینکه بگم خیلی آدم مرتب و منظمی هستم، شده بعضی وقت ها از خستگی یا تنبلی مسواک نزده برم بخوابم، ولی شاید از زمانی که شروع کردم به آرایش کردن همون دفعه ی اول که با آرایش خوابیدم فهمیدم چقدر روز بعدش حالم بده و چقدر از پوست خودم و صورتم فرداش بدم میاد تا تصمیم گرفتم هیچ وقت دیگه تو زندگیم با آرایش نخوابم. و واقعا هم فکر می کردم همه عین من هستن :)

ولی متاسفانه تعداد عکس های با آرایش تو تخت که روز به روز هم تعدادشون بیشتر میشه منو به این نتیجه می رسونه که همه بیشتر دنبال یه راه حل موقت هستن واسه بهتر شدن پوست صورت شون تا راه طولانی مدت.   وقتی از خیلی از دوستانم می پرسم : یعنی شما واقعا با این آرایش میرید بخوابید؟ و جواب می شنوم که آره بابا، خسته بودم، حوصله نداشتم پاک کنم به تعداد مژه هایی که می ریزه و به پوست افتضاحی فکر می کنم که نتیجه ی پاک نکردن آرایش صورتشون هست. حالا احساس مزخرف فردا ش بمونه.

حداقل اگر یک شب فراموش کردید که آرایش رو پاک کنید برای شب بعد رو بالشی رو عوض کنید تا اثرات پنکیک و آرایش شب قبل رو صورتتون نشینه.

مراقب بدن مون باشیم، بزرگ ترین سرمایه ایی هستش که داریم. آت و آشغال داخل ش نریزیم. آت و آشغال به پوست مون نمالیم به هوای چند ساعت " زیبایی " !